Był 12 kwietnia. Grace obudziła Ewana wesołą melodią sto lat. Alis ( ,bo tak nazywano Alicje) nigdy za bratem nie przepadała więc ni wstała gdy Grace powiedziała, że szykuję niespodziankę bratu. Oczywiście wstała gdy zapachniało tortem. Ewan uwielbiał kuchnię starszej siostry więc odrazu rzucił się na ciasto zapominając o całym świecie. Grace nie próbowała go powstrzymać , ale Alis tak(nie udało jej się to). Ich obecna sytuacja nie była dobra byli w domu dziecka, a ich rodzice zagineli gdzieś na pacyfiku. Byli jedynymi dziećmi w tym oddziale adopcyjnym. Mają jeden wspólny pokój (nie pytać się jak się mieszczą , bo się nie mieszczą). Będą tu mieszkali jeszcze rok. Kiedyś żyła tam też Mery najlepsza przyjaciółka Grace i Alis (sądziła tak tylko Alicja oczywiście o tym drugim nie o pierwszym). Kiedyś ktoś ją wywiózł i nie wróciła. Chodzą do szkoły dwa razy w tygodniu (pewnie też byście tak chcieli) . Byli przez wszystkich wyśmiewani , bo mieli gorsze "GaDżEtY". Dziś niestety był dzień w którym mogli iść (oni bardzo lubili szkołe no, ale wiecie). Jest oczywiście kilka osób które ich wspiera mianowicie ... nauczyciele. Ewan chodzi do tej samej klasy co Grace , żeby NIE kupować dwóch kompletów podręczników ( ćwiczenia też mają jedne). Bardzo oczekują 17 marca. Wtedy pojadą do domu, w którym mieszkali z rodzicami. NO DOBRA , nie schodźmy z tematu. Jest 7 dwadzieścia , a mają na trzydzieści. -Nie zdążymy - żali się Alis. -Nie marudź - karci ją brat(Ewan) -Nie kłócie się ,bo faktycznie nie zdążymy- zasugerowała 17 latka(Grace) - Dzieci czas do szkoły- ryknęła opiekunka.
Muszę podzielić ten rozdział na kilka części ,bo późno się zrobiło.